ΕΝ.ΚΛΩ Ο παράδεισος που έγινε... κόλαση

Της Λίνας Τσιρέκα
ltsireka@makthes.gr
“Ξεκίνησα έφηβος να εργάζομαι ως μηχανοτεχνίτης στην Κ. Δούδος. Εγώ και οι εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία ζούσαμε στον παράδεισο.  Ό,τι πρόβλημα είχαμε, πηγαίναμε στο αφεντικό και μας το έλυνε. Αν χρειαζόμασταν χρήματα, το αφεντικό ήταν εκεί.  Όλα αυτά μέχρι το 2000, όταν ο Λαναράς εξαγόρασε την εταιρεία και σταδιακά βρεθήκαμε στην κόλαση”.
Τα λόγια ανήκουν στον Αναστάσιο Μαναζή, έναν από τους εργαζόμενους του ομίλου Λαναρά που από το 2008 βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας, περιμένοντας -ίσως μάταια- να τους καταβληθούν τα 24 μηνιάτικα που τους οφείλει η εταιρεία, μα πάνω από όλα τις μηχανές της ΕΝΚΛΩ να ξαναλειτουργήσουν.
Για τον κ. Μαναζή, όπως και για εκατοντάδες άλλους συναδέλφους του (620 άτομα είναι σήμερα οι εργαζόμενοι της ΕΝΚΛΩ που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας), το χαϊδεμένο παιδί μεγάλων τραπεζών και χρηματιστηριακών γραφείων, ο “μάγος της Σοφοκλέους”, όπως τον αποκαλούσαν το 1999, ο ιθύνων νους και αφεντικό του κλωστοϋφαντουργικού ομίλου Κλωνατέξ, που κάποτε ανέβασε σε πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δραχμές τη χρηματιστηριακή αξία του ομίλου, ο Θωμάς Λαναράς, αποτέλεσε την αιτία που σήμερα βρίσκονται χωρίς εργασία και αναγκάζονται να ζουν με δανεικά.
“Η Κ .Δούδος ήταν μια οικογενειακή εταιρεία στη Νέα Ραιδεστό. Χρόνο με τον χρόνο αναπτυσσόταν. Παρήγαγε πρωτοποριακά νήματα, ασχολούνταν με την έρευνα και τροφοδοτούσε την Benetton και την Asics. Από τους αρχικά 23 εργαζόμενους φτάσαμε να είμαστε...
220 άτομα. Για να φανταστεί κανείς πόσο ικανοποιημένοι ήμασταν οι εργαζόμενοι, αρκεί να σκεφτεί ότι δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να δημιουργήσουμε σωματείο”, θυμάται ο κ. Μαναζής. Σταδιακά, μετά την εξαγορά από τον Λαναρά, η εταιρεία άρχισε να συρρικνώνεται, ενώ το 2006 σημειώθηκαν οι πρώτες καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας. Παρότι υπήρχαν προβλήματα σε όλες της μονάδες της εταιρείας, η μονάδα της Ν. Ραιδεστού συνέχιζε να λειτουργεί σε φουλ βάρδια. Στις 20 Ιουνίου 2008 και ενώ τα προβλήματα εξακολουθούσαν να υφίστανται, η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα.

Σκοτάδι χωρίς τέλος
Το ρεύμα δεν επανασυνδέθηκε ποτέ, παρά τις συνεχιζόμενες επί τρίμηνο διαβεβαιώσεις από τη διοίκηση ότι η μονάδα θα ξαναλειτουργούσε. Το σκοτάδι και η σκόνη που σκέπασαν τις μονάδες και τις κλωστοϋφαντουργικές μηχανές φωλιάζουν από τότε στη ζωή των εργαζομένων, που ζουν την κάθε μέρα με την αγωνία για την επόμενη.
Οι εργαζόμενοι στη μονάδα της Κ. Δούδος, στους οποίους κάποτε ο Θωμάς Λαναράς μεγαλόστομα είχε πει πως μπήκαν κάτω από την ομπρέλα της Κλωνατέξ, που τότε βασίλευε στον κλωστοϋφαντουργικό τομέα, βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας από τον Οκτώβριο του 2008. Σήμερα οι εργαζόμενοι στη Δούδος αριθμούν μόλις οκτώ άτομα, ενώ 75 έφυγαν οικειοθελώς το 2009 χωρίς ποτέ να πάρουν τα χρήματα που τους αναλογούσαν. Οι εργαζόμενοι στη Δούδος έχουν συμπαραταχθεί με τους εργαζόμενους της Κομοτηνής (εκεί είναι ο κύριος όγκος, περίπου 400 άτομα), της Νάουσας, της Αλεξανδρούπολης και των Οινόφυτων.
“Όσοι είμαστε σε επίσχεση εργασίας λαμβάναμε για ένα χρόνο ένα βοήθημα από τον ΟΑΕΔ 450 ευρώ. Μπορεί το ποσό να ήταν μικρό, ωστόσο ήταν κάτι... Πλέον δεν το λαμβάνουμε ούτε αυτό. Είχαμε κάποια χρήματα στην άκρη, αλλά και αυτά τελείωσαν. Η γυναίκα μου δεν εργάζεται. Ζούμε με δανεικά από τους συγγενείς και τους φίλους. Μας βοηθά και η μία η κόρη μου, που εργάζεται”, ομολογεί ο κ. Μαναζής.  Όπως λέει, ενώ έχει συγκεντρώσει 10.500 ένσημα και θα έβγαινε στη σύνταξη το 2012, τώρα με τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, η συνταξιοδότησή του μετατέθηκε για το 2014.

Βίοι παράλληλοι
Πενήντα πέντε χρόνων σήμερα ο Χρήστος Ζαρίφης άρχισε να εργάζεται στη Κ. Δούδος τον Οκτώβριο του 1986 ως προϊστάμενος κλωστηρίου. “Ζήσαμε καλές ημέρες μέχρι να ξεκινήσει η απαξίωση της εταιρείας. Σταδιακά συρρικνώθηκε η παραγωγή, σταμάτησε η έρευνα για καινούργια νήματα, δεν ερχόταν πρώτη ύλη, δεν υπήρχαν ανταλλακτικά για τις μηχανές.  Όλα έδειχναν ότι έρχεται το τέλος της εταιρείας”, λέει ο κ. Ζαρίφης, ο οποίος, όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι τα προβλήματα πλήθαιναν, προέτρεψε τον γιο του, που εργαζόταν στην ίδια μονάδα, να αποχωρήσει από την εταιρεία. “Καλύτερα ένας παρά δύο άνεργοι στην οικογένεια, σκέφτηκα τότε. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε. Σήμερα στην οικογένεια είμαστε τρεις άνεργοι, εγώ, η κόρη μου και η γυναίκα μου. Παλιά ήταν σιδερώτρια σε βιοτεχνία, αλλά τώρα ούτε αυτή βρίσκει πουθενά εργασία. Ζούμε με τον μισθό του γιου μου και τη σύνταξη της μητέρας μου”, τονίζει ο κ. Ζαρίφης.  Όπως λέει, ο ίδιος έχει αναζητήσει πολλές φορές δουλειά, όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
“Εδώ δεν μπορεί να βρει εργασία η κόρη μου, που είναι 27 ετών και έχει σπουδάσει, θα βρω εγώ;  Όποια πόρτα και αν χτυπήσω, μου λένε ότι είμαι μεγάλος και κατά συνέπεια μη... αποδοτικός”, σημειώνει ο κ. Ζαρίφης. Για τον ίδιο η μέρα της συνταξιοδότησης είναι μακρινή, άλλωστε ούτε τα απαραίτητα ένσημα έχει συμπληρώσει. Αυτό που περιμένει είναι να γίνει ένα θαύμα και να πάρει τα μηνιάτικα που του οφείλονται. Γι’ αυτό άλλωστε αυτός και όλοι οι συνάδελφοί του έχουν αποφασίσει να κάνουν συνεχείς κινητοποιήσεις. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις της Πέμπτης, οπότε απέκλεισαν το τελωνείο των Κήπων, ζήτησαν από “τον πρωθυπουργό να μην επιτρέψει να συρόμαστε άλλο στην αβεβαιότητα και την ανέχεια”. Αυτό που ζητούν είναι να τους δοθεί μια οριστική απάντηση, αν θα λειτουργήσουν εκ νέου οι μονάδες της ΕΝΚΛΩ ή όχι. “Δεν είμαστε ούτε εργαζόμενοι ούτε άνεργοι”, αναφέρει ο κ. Ζαρίφης και συμπληρώνει: “Οι αντοχές μας έχουν εξαντληθεί”.
“Αυτό που θέλουμε είναι να υλοποιηθεί η εξαγγελία του πρωθυπουργού και να λειτουργήσουν εκ νέου όσες μονάδες προβλέπεται από το νέο επιχειρησιακό σχέδιο της εταιρείας”, συμπληρώνει και ο κ. Μαναζής.
Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Μάιο ο πρωθυπουργός εξήγγειλε από την Κομοτηνή την επαναλειτουργία των εργοστασίων της ΕΝΚΛΩ, ενώ ένα μήνα αργότερα δημοσιεύτηκαν στο υπ’ αριθμόν 956 ΦΕΚ, της 30ής Ιουνίου 2010, οι όροι χρηματοδότησης της εταιρείας με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ώστε να καλυφθεί ένα μέρος από το χρέος.